Wat, als je niet meer verder weet…?

Terwijl ik in deze blog zoveel mogelijk in het Nederlands schrijf, zijn sommige Engelstalige woorden onvermijdelijk om Process Work adequaat te beschrijven. Een edge is een rand, direct voor een afgrond. Wanneer je een stap vooruit zet, dan val je, of vlieg je, in het onbekende. Geen grond meer onder je voeten.
Als kind heb ik vaker dezelfde droom gehad: ik liep op een muurtje, het muurtje werd steeds smaller en op een gegeven moment viel ik ervan af. Het moment kon ik aan voelen komen, zeker omdat ik de droom al eerder had meegemaakt. Het zou gaan gebeuren, er was geen stap terug, het was eng en ook ongelofelijk spannend. Bevrijdend. Heerlijk! Ken je dit soort dromen?
Wat was jou terugkerende droom?
In de vorige blog had ik het over identiteit. Het is toen een beetje halverwege geëindigd. Hoe moet je zo’n onderwerp ook netjes afronden, het is tenslotte zo groot. Een identiteit is gewoon geen afgebakend iets. Het is vloeibaar. Hoe vloeibaarder, hoe prettiger. Steeds in beweging. Niets is vervelender dan in een zogenaamd ‘oud patroon’ vast te zitten, als in een visnet in het water, waarin je anders lekker zou kunnen zwemmen.
Stel je voor, je staat bij een rivier. Je ziet het water voor je langs vloeien. Heel helder, de beweging, het kabbelen, de kleur, noem maar op. Dit gebied, rechtuit kijkend, zie je heel helder.
Vanuit je ooghoeken zie je nog veel meer van de rivier, minder helder, meer in de periferie. Er zijn ook grote delen van de rivier die je helemaal niet kunt zien.
Dit vind ik een mooie beschrijving van ons bewustzijn. Een bekend gebied, een wat vager gebied en tenslotte veel onbekends. Het Grote Mysterie.
Wanneer je je identiteit in steen probeert te hakken, zie foto van het gezicht in de muur vorige keer, dan bots je zelf tegen je eigen muren aan. Wanneer je de rand van je identiteit bereikt hebt, dan wordt dit in process work
edge
genoemd. Dan kun je niet verder met je identiteit idee, dan ben je bij een edge, dan denk je dat het hier ophoudt.
…wordt vervolgd…..