Wie ben ik en wie is de ander?

In eerdere blogs hadden wij het over rollen, over identiteit en niet-identiteit,  over u en x.        Hoe zit dat nou binnen relaties?

Vaak komt het voor dat ik het druk genoeg heb met de relatie met mezelf. Er vinden regelmatig heuse groepsprocessen plaats wanneer ik bezig ben een beslissing te nemen. Er is een JA kant, de vooruitstrevende rol. Er is een MISSCHIEN kant, de voorzichtige, moderate of genuanceerde rol. Vervolgens de NEE zegster, de radicale rol of juist de behoudende rol. 

Hoeveel rollen hebben wij nou? Minimaal zes tel ik nu. En deze zijn bewust, zijn van mij, zijn mijn u. Mijn primair proces.

Vervolgens zijn er nog aspecten die ik nu niet overzie, die ik niet overweeg, die niet in mijn straatje passen of mij wezensvreemd zijn. Mijn secundair proces,  de x energie.

Wat gebeurt en dan in contact met een ander?

wordt vervolgt…….

inzichten met betrekking tot het omgaan met onoverzichtelijkheid 

                                            wachten of gaan?

spirit of time and place

Andere omgevingen geven nieuwe inzichten en ruimte voor leerervaringen. Een van de onderwerpen die ik tegen kwam tijdens mijn verblijf in Cairo was de vraag:  hoe kom je naar de andere kant van de straat? Hoe kun je oversteken zonder stoplicht en met enorme verkeersdrukte. Niemand stopt, het verkeer gaat alsmaar door…..

Wel moet het kunnen, anderen komen hier ook overheen, levend, gezond.  Hoe doen zij het ? Kijken, communiceren, meegaan met de stroom, ruimte zoeken, zien wat anderen doen. Soms samen gaan, wanneer die mogelijkheid zich voordoet. Simpel.

Na de eerste aarzelingen is het mij ook gelukt. Graag samen met iemand anders, spontaan vormen zich kleine groepen medestanders. Net zo goed alleen, met vertrouwen, contact en gevoel voor de stroom. Het kan dus prima, anders dan bij ons, waar mensen boos kijken wanneer je te lang op de linker baan rijd of je op andere manier niet aan de regels houdt. Je vertrouwt dan op regels, niet op mensen.

Deed mij ook denken aan teams. Team samenwerking in drukke of onoverzichtelijke tijden. Er is chaos, iedereen doet maar wat en op een bepaald moment staat iemand op en vraagt naar de regels. Wat hadden wij hierover afgesproken? Wat zijn gebruikelijke procedures? Is er een protocol ? ……… Er moet een protocol komen. Laten wij een werkgroep vormen, een commissie, laten wij in deze of een andere vergadering hierover verder praten. 

Vervolgens is ieder individu overgeleverd aan de eigen elleboog. 

Het mogelijke alternatief: kijken wat anderen doen, je doel in het oog behouden, communiceren, tijdelijke samenwerking zoeken en vooral in het moment zijn.  Wat is er nu? Wanneer is het moment om te gaan? Wat is het tempo? Wie is de ander? Wat is de rol van het collectieve? Hoe verhoud ik mij tot deze beweging? 

Wat maakt een groep zo veel krachtiger dan een individu? Hoe komt het dat groepen vaak zo’n verwarrende uitwerking hebben op ons?

verwarring of verwarming ?

Wie is wie? Dat is de eerste vraag die ik mij stel met het kijken naar de zebra’s. En hoeveel zijn er eigenlijk aanwezig?

De strepen geven verwarring. Waar houdt een op en begint de ander? 

Juist dat is hun kracht. Allemaal individuen, allemaal zwart / wit gestreept, geen ziet er precies uit als de ander. Alleen voor de buitenstaander begint het te flikkeren bij het kijken, het onderscheidingsvermogen wordt op de proef gesteld. Dit is hun bescherming voor een aanvallende leeuw. De leeuw is krachtiger, wanneer hij een zebra alleen tegen komt heeft hij een heerlijke maaltijd. 

Alleen hij komt ze niet alleen tegen, ze zijn een groep en als zodanig onoverzichtelijk. Hoe en wie moet hij nou aanvallen?

Nog iets….de dieren zijn zwart / wit. Alleen zijn ze niet óf zwart, óf wit, ze zijn het allebei. Even zwart als wit. Geïntegreerd.  Beschermd, sterk. Uniek. 

Wat mij betreft een prachtig voorbeeld voor de kracht van een groep en de kracht van Diepe Democratie.

Groepsproces in de DDI community in Nairobi.

Local spirit

Met veel plezier ben ik dit voorjaar naar Nairobi, Kenia gereist om deel te nemen aan een DDI seminar over conflicthantering. Mijn focus op de spirit van de plek inclusief.

Ja, het was een 4 miljoenen stad op 2000m hoogte op het zuidelijke, Afrikaanse continent. Geen probleem voor mij om hier met de voeten op de aarde te staan, zelfs op deze aanzienlijke hoogte. Ik heb genoten van de zachte ontspannen aarde, zelfs in zo’n als gevaarlijk en crimineel bekende stad met enorme diversiteit. Prachtige bomen, wilde dieren, armoe en rijkdom, vluchtelingen uit naburige landen, vooral Congo. 

Het schoolsysteem is een goed uitgewerkte pijler in de samenleving, jonge mensen zijn vaak heel hoog opgeleid, het lastige punt is later een passende baan te vinden bij dit opleidingsniveau.

Tijdens het seminar was er waardevolle uitwisseling in tweetallen, triades en groepsverband, mijn verrassing was de enorme hartelijkheid tussen de deelnemers. Waar in Amsterdam vaak een sfeer is van ‘professionaliteit’, dat wil zeggen zakelijkheid en competitie, voelde ik hier veel warmte, aanwezigheid en ondersteuning. Concreet, helder, direct naar de essentie. Geen verhullende woorden en gebaren, gewoon menselijk contact. Er werden ook zaken gedaan, verbindingen gelegd en perspectieven in kaart gebracht. 

Mijn lering over de spirit van de plek heeft te maken met de lokale spirit van de community, van het land.  In een groepsproces over het thema mannen en vrouwen kwam ik met de inbreng van transgender en andere minder breed gedragen vormen. In Kenia not done. Het is er wel en wordt niet met woorden benoemd, het zou gevaarlijk kunnen zijn. Het kwam niet door de censuur van de local spirit. Gelukkig. Naïef van mij in de huidige consensus realiteit.

Na mijn eerste verbazing en ook irritatie, begon ik aan een innerlijk proces, een kleine zoektocht naar de local spirit in Amsterdam, waar bijna alles gezegd mag worden. Hetzelfde. Mijn herinnering ging naar deelnemers uit andere landen en continenten die door Amsterdam lopen alsof het een soort paradijs is waar alles kan. Zo open, zo rijk en vrij, en zo voort. Geen oog voor onze rechts-liberale regering die sociale voorzieningen om zeep helpt.

En dan hoor ik mezelf zeggen ja, maar…..